- Modelmania /
- Modele do montażu /
- Statki powietrzne /
- Wojskowe /
- 1951- /
- Amerykański transportowiec Douglas C-133A Cargomaster
Amerykański transportowiec Douglas C-133A Cargomaster
137,00zł
Roden 333
1:144
Produkt obecnie jest dostępny u producenta, możliwy do sprowadzenia. Od złożenia zamówienia potrzebujemy około 30 dni roboczych na sprowadzenie go, oraz dodatkowo 1-2 dni na wysyłkę.
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
We wczesnych latach pięćdziesiątych Wojskowa Służba Transportu Lotniczego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych eksploatowała już kilka udanych typów nowych samolotów transportowych, takich jak Lockheed C-130 Hercules i Douglas C-124 Globemaster II, ten ostatni uważany za ciężki, ponieważ mógł przewozić ładunki o masie powyżej 30 ton. Miał jednak poważne ograniczenia w zakresie wymiarów ładunku, a także problemy konstrukcyjne, ponieważ poziom obciążenia kadłuba był dość wysoki od powierzchni ziemi.
Na początku 1952 roku Siły Powietrzne ogłosiły plany zakupu nowego typu samolotu dla MATS w ramach programu Logistic Carrier Support System SS402L. Zgodnie ze specyfikacjami samolot musiał być w stanie unieść w powietrze ładunki o masie ponad 45 ton i bardzo dużym prześwicie.
Producent samolotów Douglas, który od dawna produkował samoloty transportowe dla wojska, zaproponował dwa projekty: C-132 i C-133. Projekt C-132 został odrzucony ze względu na szereg problemów technicznych, a C-133 natychmiast otrzymał zamówienie na wstępną serię 12 samolotów, rezygnując z budowy jakiegokolwiek oddzielnego prototypu do testów. Budowę pierwszego samolotu rozpoczęto pod koniec 1953 roku, a 23 kwietnia 1956 roku odbył się pierwszy lot próbny nowego giganta
odbyła się. Po rozwiązaniu kilku problemów, seria C-133, która została oficjalnie nazwana Cargomaster, zaczęła być produkowana masowo, a w sierpniu 1957 roku 39. Brygada Transportowa w bazie lotniczej Dover w Delaware otrzymała pierwszy samolot seryjny, a następnie 84. Brygada dla kolejna maszyna tego typu, stacjonująca w firmie McCord.
Od 1958 roku C-133 był intensywnie eksploatowany. Świat znajdował się już u progu konfrontacji na dużą skalę, zwłaszcza w Europie, gdzie USA i ZSRR rywalizowały o wpływy w całym regionie. C-133 był jedynym typem, który mógł przewozić prawie 100 procent amerykańskiego sprzętu wojskowego, w tym większość głównych typów pojazdów opancerzonych, dlatego jego rola w przemieszczaniu wojsk do Europy była w tym czasie szczególnie ważna.
Podczas produkcji seryjnej C-133A jego konstrukcja była stale modyfikowana w celu poprawy osiągów, przede wszystkim w celu zwiększenia jego ładowności lub umożliwienia transportu coraz większej gamy ładunków ponadgabarytowych. Począwszy od ósmego płatowca, nieco zmodyfikowano część ogonową, a od 33. przeprojektowano drzwi przedziału ładunkowego, tak że teraz otwierały się na obie strony. Umożliwiło to transport rakiet takich jak Atlas, Titan i Minuteman w zmontowanej formie; wcześniej ich transport odbywał się wyłącznie transportem samochodowym.
Samoloty C-133A były także wykorzystywane przez NASA, Narodową Agencję Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej. C-133A dostarczył rakiety Saturn do Centrum Kosmicznego w Cape Canaveral; a po zejściu pojazdu z kosmosu kapsuła po rozbiciu się na oceanie miałaby być także transportowana pomiędzy bazami lotniczymi tego typu samolotem.
Po rozpoczęciu wojny w Wietnamie Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych wraz z innymi samolotami transportowymi Sił Powietrznych USA wykonywały liczne misje mające na celu dostawę ładunków wojskowych do odległego regionu południowo-wschodniego. Ich rola była bardzo istotna, gdyż prowadzenie konfliktu, który z roku na rok nasilał się coraz bardziej, wymagało znacznych ilości ciężkiej broni.
Jednak pod koniec lat sześćdziesiątych, po dokładnym zbadaniu C-133, stało się jasne, że C-133 wykazywał oznaki znacznego zmęczenia, tak że w żadnym momencie nie można było wykluczyć możliwości katastrofy lotniczej. Wszystkie samoloty C-133A i późniejsze C-133B zostały natychmiast wycofane ze służby. Ze względów bezpieczeństwa wojsko zdecydowało się na mniej intensywny transport w postaci bardziej niezawodnych C-130 i C-141. Ponadto zakończono już testy i rozpoczęto budowę seryjną bardzo ciężkiego Lockheeda C-5A Galaxy, który we wszystkich parametrach przewyższał możliwości C-133. Ze względów bezpieczeństwa nie powiodła się także inicjatywa wykorzystania C-133 w cywilnym ruchu towarowym.
Samoloty stopniowo przenoszono do baz przechowujących przestarzały sprzęt, a niektóre z najbardziej kłopotliwych samolotów niezwłocznie przekazywano do muzeów lotnictwa. W
W 1976 roku firma transportowa Northern Air Cargo wydzierżawiła jeden samolot C-133 do transportu sprzętu na polach naftowych na Alaskę. W sumie zbudowano 35 egzemplarzy C-133A.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
We wczesnych latach pięćdziesiątych Wojskowa Służba Transportu Lotniczego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych eksploatowała już kilka udanych typów nowych samolotów transportowych, takich jak Lockheed C-130 Hercules i Douglas C-124 Globemaster II, ten ostatni uważany za ciężki, ponieważ mógł przewozić ładunki o masie powyżej 30 ton. Miał jednak poważne ograniczenia w zakresie wymiarów ładunku, a także problemy konstrukcyjne, ponieważ poziom obciążenia kadłuba był dość wysoki od powierzchni ziemi.
Na początku 1952 roku Siły Powietrzne ogłosiły plany zakupu nowego typu samolotu dla MATS w ramach programu Logistic Carrier Support System SS402L. Zgodnie ze specyfikacjami samolot musiał być w stanie unieść w powietrze ładunki o masie ponad 45 ton i bardzo dużym prześwicie.
Producent samolotów Douglas, który od dawna produkował samoloty transportowe dla wojska, zaproponował dwa projekty: C-132 i C-133. Projekt C-132 został odrzucony ze względu na szereg problemów technicznych, a C-133 natychmiast otrzymał zamówienie na wstępną serię 12 samolotów, rezygnując z budowy jakiegokolwiek oddzielnego prototypu do testów. Budowę pierwszego samolotu rozpoczęto pod koniec 1953 roku, a 23 kwietnia 1956 roku odbył się pierwszy lot próbny nowego giganta
odbyła się. Po rozwiązaniu kilku problemów, seria C-133, która została oficjalnie nazwana Cargomaster, zaczęła być produkowana masowo, a w sierpniu 1957 roku 39. Brygada Transportowa w bazie lotniczej Dover w Delaware otrzymała pierwszy samolot seryjny, a następnie 84. Brygada dla kolejna maszyna tego typu, stacjonująca w firmie McCord.
Od 1958 roku C-133 był intensywnie eksploatowany. Świat znajdował się już u progu konfrontacji na dużą skalę, zwłaszcza w Europie, gdzie USA i ZSRR rywalizowały o wpływy w całym regionie. C-133 był jedynym typem, który mógł przewozić prawie 100 procent amerykańskiego sprzętu wojskowego, w tym większość głównych typów pojazdów opancerzonych, dlatego jego rola w przemieszczaniu wojsk do Europy była w tym czasie szczególnie ważna.
Podczas produkcji seryjnej C-133A jego konstrukcja była stale modyfikowana w celu poprawy osiągów, przede wszystkim w celu zwiększenia jego ładowności lub umożliwienia transportu coraz większej gamy ładunków ponadgabarytowych. Począwszy od ósmego płatowca, nieco zmodyfikowano część ogonową, a od 33. przeprojektowano drzwi przedziału ładunkowego, tak że teraz otwierały się na obie strony. Umożliwiło to transport rakiet takich jak Atlas, Titan i Minuteman w zmontowanej formie; wcześniej ich transport odbywał się wyłącznie transportem samochodowym.
Samoloty C-133A były także wykorzystywane przez NASA, Narodową Agencję Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej. C-133A dostarczył rakiety Saturn do Centrum Kosmicznego w Cape Canaveral; a po zejściu pojazdu z kosmosu kapsuła po rozbiciu się na oceanie miałaby być także transportowana pomiędzy bazami lotniczymi tego typu samolotem.
Po rozpoczęciu wojny w Wietnamie Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych wraz z innymi samolotami transportowymi Sił Powietrznych USA wykonywały liczne misje mające na celu dostawę ładunków wojskowych do odległego regionu południowo-wschodniego. Ich rola była bardzo istotna, gdyż prowadzenie konfliktu, który z roku na rok nasilał się coraz bardziej, wymagało znacznych ilości ciężkiej broni.
Jednak pod koniec lat sześćdziesiątych, po dokładnym zbadaniu C-133, stało się jasne, że C-133 wykazywał oznaki znacznego zmęczenia, tak że w żadnym momencie nie można było wykluczyć możliwości katastrofy lotniczej. Wszystkie samoloty C-133A i późniejsze C-133B zostały natychmiast wycofane ze służby. Ze względów bezpieczeństwa wojsko zdecydowało się na mniej intensywny transport w postaci bardziej niezawodnych C-130 i C-141. Ponadto zakończono już testy i rozpoczęto budowę seryjną bardzo ciężkiego Lockheeda C-5A Galaxy, który we wszystkich parametrach przewyższał możliwości C-133. Ze względów bezpieczeństwa nie powiodła się także inicjatywa wykorzystania C-133 w cywilnym ruchu towarowym.
Samoloty stopniowo przenoszono do baz przechowujących przestarzały sprzęt, a niektóre z najbardziej kłopotliwych samolotów niezwłocznie przekazywano do muzeów lotnictwa. W
W 1976 roku firma transportowa Northern Air Cargo wydzierżawiła jeden samolot C-133 do transportu sprzętu na polach naftowych na Alaskę. W sumie zbudowano 35 egzemplarzy C-133A.
Ilość ocen: 0
| Nazwa produktu | Amerykański transportowiec Douglas C-133A Cargomaster (Roden 333) |
| Dostępność | Produkt dostępny u producenta. Czas sprowadzenia to ok. 30dni. |
| Producent | Roden |
| Numer katalogowy | 333 |
| Epoka | Zimna Wojna |
| Poziom trudności (1-5) | 3 - średni |
| Skala | 1:144 |
| Farby, pędzel i klej | nie dołączono |
| Nowość roku | 2024 |
| Kraj | USA |
| Stan modelu | do sklejania i malowania |