- Modelmania /
- Modele do montażu /
- Statki powietrzne /
- Wojskowe /
- 1951- /
- Amerykański transportowiec Lockheed C-5B Galaxy
Amerykański transportowiec Lockheed C-5B Galaxy
357,00zł
Roden 330
1:144
Produkt obecnie jest dostępny, możliwy do sprowadzenia. Od złożenia zamówienia potrzebujemy około 3 dni roboczych na sprowadzenie go, oraz dodatkowo 1-2 dni na wysyłkę.
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
W połowie lat sześćdziesiątych samoloty transportowe zaczęły odgrywać coraz większą rolę w nowych typach konfliktów zbrojnych, które wybuchały jeden po drugim i zanikały w różnych częściach świata. Niewidzialna konfrontacja dwóch głównych mocarstw, USA i ZSRR, polegała na sporadycznej, ale bardzo częstej interwencji jednego lub drugiego (w większości przypadków obu) krajów, co szybko przyciągnęło znaczną liczbę żołnierzy i różnych rodzajów sprzętu wojskowego, w tym ciężkiego sprzętu. W tych warunkach popyt na nowe typy wojskowych samolotów transportowych rósł tak szybko, jak apetyty wojska, które chciało rozszerzyć swoją obecność w niemal każdym „gorącym miejscu” na planecie.
W tamtym czasie flota transportowa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych była dość zróżnicowana – od sprawdzonych i wciąż zdolnych weteranów, takich jak C-130 Hercules i C-133 Cargomaster, po stosunkowo nowy C-141 Starlifter. Jednak nie byli w stanie w pełni zaspokoić wszystkich wymagań wojska dotyczących szybkiego przerzutu dużej liczby żołnierzy i pojazdów opancerzonych w krótkim czasie.
Pojawienie się radzieckiego An-22 „Antei” („Kogut” w klasyfikacji NATO) było dla Zachodu prawdziwym szokiem – nagle okazało się, że Związek Radziecki dysponuje samolotem zdolnym do przewiezienia 60 ton ładunku, czyli więcej niż którykolwiek amerykański Samolot Sił Powietrznych. W 1964 roku Dowództwo Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zwróciło się do producentów z prośbą o nowy superciężki samolot odrzutowy, który mógłby unieść ładunek o masie 100 ton. Firma Lockheed, mająca ogromne doświadczenie w budowie dużych samolotów transportowych, jako jedna z pierwszych zareagowała, proponując koncepcję samolotu z uchylnym nosem, który znacznie ułatwiłby załadunek ciężkiego sprzętu do przedziału ładunkowego. W połowie 1965 roku Lockheed został uznany za zwycięzcę i otrzymał zamówienie na produkcję 58 samolotów z opcją na kolejne 57.
2 marca 1968 roku pierwszy samolot, oficjalnie nazwany C-5A Galaxy, został zaprezentowany publiczności i honorowym gościom, wśród których był Prezydent Johnson. Testowanie nowej, gigantycznej maszyny trwało do połowy 1969 roku w ramach programu przyspieszonego, a Lockheed był już w pełni przygotowany do produkcji seryjnej, ale nagle w Kongresie kraju zasadność wprowadzenia C-5A została zakwestionowana. Koszt jednego samolotu przekroczył 60 milionów dolarów w porównaniu z wcześniej zapowiadanymi 40 – a obie kwoty w tamtych czasach były więcej niż zaskakujące. Ostatecznie jednak udało się osiągnąć kompromis – zamiast 115 samolotów C-5A, które można było zbudować z całości przyznanych środków projektu, kontrakt zmniejszono do 81 samolotów. Budowa tej serii trwała do połowy 1973 roku, a różni wykonawcy w pełni wywiązali się ze zlecenia. Kolejnym czynnikiem, który przeważył szalę na korzyść celowości C-5, był konflikt zbrojny w Wietnamie. Stany Zjednoczone przekazały niesamowitą ilość broni, a część wyposażenia, jak ciężkie helikoptery czy ciężkie haubice, mogły być wówczas przewożone wyłącznie na C-5A.
Wraz z zakończeniem wojny w Wietnamie los C-5 ponownie stanął pod znakiem zapytania – prasa amerykańska ostro skrytykowała rozdęty budżet Pentagonu, a C-5 w szczególności jako przykład „nieefektywnego marnowania pieniędzy podatników”; ale jedno wydarzenie całkowicie zmieniło debatę na korzyść C-5. W październiku 1973 roku rozpoczął się Dzień Sądu Ostatecznego/wojna Jom Kippur i los Izraela wisiał na włosku – główny sojusznik USA na Bliskim Wschodzie był o krok od całkowitej katastrofy. W tych trudnych dniach za pomocą C-5A przewieziono do Izraela ogromną ilość sprzętu wojskowego, w tym samoloty, helikoptery, ciężkie systemy artylerii samobieżnej i znacznie więcej sprzętu wojskowego. W ciągu 33 dni i 145 lotów C-5 przetransportował łącznie prawie 9 000 ton materiału, co zadecydowało o zwycięstwie Izraela nad licznymi przeciwnikami arabskimi, do których w ten sam sposób zaopatrywał się ZSRR swoim ładunkiem lotnictwo transportowe. Później, w wdzięcznym przemówieniu skierowanym do USA, premier Izraela Golda Meir złożyła szczególny hołd „cudowi, który naród Izraela będzie opowiadał przyszłym pokoleniom, cudowi ocalenia od nieuniknionej porażki, a cudowi temu nadano nazwę „C-5” Galaktyka”. Ten odcinek zdawał się być kulminacją w historii największego samolotu swoich czasów, a C-5 dopiero się zaczynał.
W 1980 roku na czele Stanów Zjednoczonych stał Ronald Reagan, polityk, który zdecydował się na radykalność
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
W połowie lat sześćdziesiątych samoloty transportowe zaczęły odgrywać coraz większą rolę w nowych typach konfliktów zbrojnych, które wybuchały jeden po drugim i zanikały w różnych częściach świata. Niewidzialna konfrontacja dwóch głównych mocarstw, USA i ZSRR, polegała na sporadycznej, ale bardzo częstej interwencji jednego lub drugiego (w większości przypadków obu) krajów, co szybko przyciągnęło znaczną liczbę żołnierzy i różnych rodzajów sprzętu wojskowego, w tym ciężkiego sprzętu. W tych warunkach popyt na nowe typy wojskowych samolotów transportowych rósł tak szybko, jak apetyty wojska, które chciało rozszerzyć swoją obecność w niemal każdym „gorącym miejscu” na planecie.
W tamtym czasie flota transportowa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych była dość zróżnicowana – od sprawdzonych i wciąż zdolnych weteranów, takich jak C-130 Hercules i C-133 Cargomaster, po stosunkowo nowy C-141 Starlifter. Jednak nie byli w stanie w pełni zaspokoić wszystkich wymagań wojska dotyczących szybkiego przerzutu dużej liczby żołnierzy i pojazdów opancerzonych w krótkim czasie.
Pojawienie się radzieckiego An-22 „Antei” („Kogut” w klasyfikacji NATO) było dla Zachodu prawdziwym szokiem – nagle okazało się, że Związek Radziecki dysponuje samolotem zdolnym do przewiezienia 60 ton ładunku, czyli więcej niż którykolwiek amerykański Samolot Sił Powietrznych. W 1964 roku Dowództwo Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zwróciło się do producentów z prośbą o nowy superciężki samolot odrzutowy, który mógłby unieść ładunek o masie 100 ton. Firma Lockheed, mająca ogromne doświadczenie w budowie dużych samolotów transportowych, jako jedna z pierwszych zareagowała, proponując koncepcję samolotu z uchylnym nosem, który znacznie ułatwiłby załadunek ciężkiego sprzętu do przedziału ładunkowego. W połowie 1965 roku Lockheed został uznany za zwycięzcę i otrzymał zamówienie na produkcję 58 samolotów z opcją na kolejne 57.
2 marca 1968 roku pierwszy samolot, oficjalnie nazwany C-5A Galaxy, został zaprezentowany publiczności i honorowym gościom, wśród których był Prezydent Johnson. Testowanie nowej, gigantycznej maszyny trwało do połowy 1969 roku w ramach programu przyspieszonego, a Lockheed był już w pełni przygotowany do produkcji seryjnej, ale nagle w Kongresie kraju zasadność wprowadzenia C-5A została zakwestionowana. Koszt jednego samolotu przekroczył 60 milionów dolarów w porównaniu z wcześniej zapowiadanymi 40 – a obie kwoty w tamtych czasach były więcej niż zaskakujące. Ostatecznie jednak udało się osiągnąć kompromis – zamiast 115 samolotów C-5A, które można było zbudować z całości przyznanych środków projektu, kontrakt zmniejszono do 81 samolotów. Budowa tej serii trwała do połowy 1973 roku, a różni wykonawcy w pełni wywiązali się ze zlecenia. Kolejnym czynnikiem, który przeważył szalę na korzyść celowości C-5, był konflikt zbrojny w Wietnamie. Stany Zjednoczone przekazały niesamowitą ilość broni, a część wyposażenia, jak ciężkie helikoptery czy ciężkie haubice, mogły być wówczas przewożone wyłącznie na C-5A.
Wraz z zakończeniem wojny w Wietnamie los C-5 ponownie stanął pod znakiem zapytania – prasa amerykańska ostro skrytykowała rozdęty budżet Pentagonu, a C-5 w szczególności jako przykład „nieefektywnego marnowania pieniędzy podatników”; ale jedno wydarzenie całkowicie zmieniło debatę na korzyść C-5. W październiku 1973 roku rozpoczął się Dzień Sądu Ostatecznego/wojna Jom Kippur i los Izraela wisiał na włosku – główny sojusznik USA na Bliskim Wschodzie był o krok od całkowitej katastrofy. W tych trudnych dniach za pomocą C-5A przewieziono do Izraela ogromną ilość sprzętu wojskowego, w tym samoloty, helikoptery, ciężkie systemy artylerii samobieżnej i znacznie więcej sprzętu wojskowego. W ciągu 33 dni i 145 lotów C-5 przetransportował łącznie prawie 9 000 ton materiału, co zadecydowało o zwycięstwie Izraela nad licznymi przeciwnikami arabskimi, do których w ten sam sposób zaopatrywał się ZSRR swoim ładunkiem lotnictwo transportowe. Później, w wdzięcznym przemówieniu skierowanym do USA, premier Izraela Golda Meir złożyła szczególny hołd „cudowi, który naród Izraela będzie opowiadał przyszłym pokoleniom, cudowi ocalenia od nieuniknionej porażki, a cudowi temu nadano nazwę „C-5” Galaktyka”. Ten odcinek zdawał się być kulminacją w historii największego samolotu swoich czasów, a C-5 dopiero się zaczynał.
W 1980 roku na czele Stanów Zjednoczonych stał Ronald Reagan, polityk, który zdecydował się na radykalność
Ilość ocen: 0
| Nazwa produktu | Amerykański transportowiec Lockheed C-5B Galaxy (Roden 330) |
| Dostępność | Produkt pod zamówienie. Czas sprowadzenia to ok. 3dni. |
| Producent | Roden |
| Numer katalogowy | 330 |
| Epoka | Współczesność |
| Poziom trudności (1-5) | 3 - średni |
| Skala | 1:144 |
| Farby, pędzel i klej | nie dołączono |
| Nowość roku | 2024 |
| Kraj | USA |
| Stan modelu | do sklejania i malowania |