Niemiecki myśliwiec Junkers D.I
108,00zł
Roden 433
1:48
Produkt obecnie jest dostępny, możliwy do sprowadzenia. Od złożenia zamówienia potrzebujemy około 3 dni roboczych na sprowadzenie go, oraz dodatkowo 1-2 dni na wysyłkę.
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
Szybki rozwój lotnictwa w okresie
Pierwsza wojna światowa miała na celu głównie ulepszenie głównych cech
prędkości, zwrotności i zasięgu samolotu. Strukturalnie samoloty
z tego okresu pozostali bardzo potomkami braci Wright
pierwszą maszynę latającą – nadal produkowano je w oparciu o tradycyjne
materiały z drewna i płótna; wytrzymałość konstrukcyjna została osiągnięta dzięki
za pomocą licznych drutów usztywniających. Ale były pewne szczególne
samoloty bojowe, z których część ledwo zdążyła wziąć udział w walce,
zasadniczo różnił się od całej reszty - Junkers J I, Junkers
CL I i Junkers D I. Były to samoloty zupełnie nowego typu.
Stanowiły ogromny postęp jak na swoje czasy – ich konstrukcja składała się z wielu elementów
w całości z metalu. Podstawy ich projektu były proste – szkielet
cienkich rurek duraluminiowych pokryto arkuszami tektury falistej
aluminium. Genialny niemiecki projektant i wynalazca Hugo Junkers
opatentował ten pomysł w 1912 roku. Stał się on podstawą jego teorii
rozwój „grubego skrzydła wspornikowego”. Po
początek I wojny światowej Junkers przekonał Idfliega o
potencjał jego rozwoju. Junkers J I, ciężko opancerzony
samolot szturmowy, wykonał swój pierwszy lot zimą 1916 roku.
Samolot ten stał się sławny, bo żaden z aliantów nie mógł
zniszczyć którąkolwiek z tych maszyn podczas wojny.
Przekonany o słuszności tego rozwoju, Junkers zaczął
zaprojektowanie specjalnego samolotu wsparcia operacyjno-wsparcia dla wojska, im
CL I; i myśliwiec DI.
Odbył się pierwszy lot J.7, prototypu przyszłego myśliwca
we wrześniu 1917 r. Rewolucyjny projekt spotkał się z a
dużą różnorodność problemów, które były nietypowe dla konwencjonalnych wibracji samolotów
skrzydeł w locie, między innymi zła sterowność lotek.
Ale największym problemem był brak odpowiedniego silnika, ponieważ
najlepszym silnikiem był Mercedes D.IIIa, który opracował tylko 160
KM. Do tradycyjnej maszyny wystarczyło, ale w całości
nowa metalowa konstrukcja była znacznie cięższa. Niemniej jednak samolot był
dźwięk i nie jest przeznaczony do akrobacji, więc Junkers pozostał przy
nowa technologia.
Podczas Drugich Zawodów Myśliwskich w lipcu 1918 roku Junkers zgłosił się do walki
do konkurencji nie tylko J.7, ale także nowy J.9 (D I), z
wiele modyfikacji w całym projekcie: kształt kadłuba
zmieniono, zwiększono rozpiętość skrzydeł i lotki
miały zmienioną formę. Brali w nich udział najwięksi piloci
Konkursy i ich spostrzeżenia na temat metalowych maszyn zrobiły
wydają się wyrażać dezaprobatę – zalecają Bruno Loerzer i Hermann Goering
go ściśle jako „samolot do walki z balonami i
sterowce”. Ten dolnopłat o niezwykłej konstrukcji jak na
czasu, naturalnie miał ograniczony widok z kokpitu w dół, oraz
spowodowało to również dezaprobatę pilotów. Niemniej jednak
Idflieg zamówił serię 40 samolotów, ale do końca 2013 r
wojny firma Junkers zbudowała tylko 15 maszyn (12 do lutego
1919, kiedy na rozkaz aliantów wstrzymano całą produkcję wojskową).
Spółka stowarzyszona Junkers-Fokker skonstruowała 13 maszyn
typu D I. Pierwsze samoloty miały długie kadłuby (późniejsze
były do krótszej konstrukcji). Na początku października 1918 r. te
maszyny wysłano do sektora Flandrii, ale zbliżała się wojna
jego koniec, a Junkers D I nie miał czasu, aby wziąć w nim większy udział
walka. W warunkach jesiennego deszczu samolot Junkersa miał
zasadnicze zalety w stosunku do maszyn drewnianych i lnianych – metalowych
nie podlega kaprysom pogody, podczas gdy płótno i
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
Szybki rozwój lotnictwa w okresie
Pierwsza wojna światowa miała na celu głównie ulepszenie głównych cech
prędkości, zwrotności i zasięgu samolotu. Strukturalnie samoloty
z tego okresu pozostali bardzo potomkami braci Wright
pierwszą maszynę latającą – nadal produkowano je w oparciu o tradycyjne
materiały z drewna i płótna; wytrzymałość konstrukcyjna została osiągnięta dzięki
za pomocą licznych drutów usztywniających. Ale były pewne szczególne
samoloty bojowe, z których część ledwo zdążyła wziąć udział w walce,
zasadniczo różnił się od całej reszty - Junkers J I, Junkers
CL I i Junkers D I. Były to samoloty zupełnie nowego typu.
Stanowiły ogromny postęp jak na swoje czasy – ich konstrukcja składała się z wielu elementów
w całości z metalu. Podstawy ich projektu były proste – szkielet
cienkich rurek duraluminiowych pokryto arkuszami tektury falistej
aluminium. Genialny niemiecki projektant i wynalazca Hugo Junkers
opatentował ten pomysł w 1912 roku. Stał się on podstawą jego teorii
rozwój „grubego skrzydła wspornikowego”. Po
początek I wojny światowej Junkers przekonał Idfliega o
potencjał jego rozwoju. Junkers J I, ciężko opancerzony
samolot szturmowy, wykonał swój pierwszy lot zimą 1916 roku.
Samolot ten stał się sławny, bo żaden z aliantów nie mógł
zniszczyć którąkolwiek z tych maszyn podczas wojny.
Przekonany o słuszności tego rozwoju, Junkers zaczął
zaprojektowanie specjalnego samolotu wsparcia operacyjno-wsparcia dla wojska, im
CL I; i myśliwiec DI.
Odbył się pierwszy lot J.7, prototypu przyszłego myśliwca
we wrześniu 1917 r. Rewolucyjny projekt spotkał się z a
dużą różnorodność problemów, które były nietypowe dla konwencjonalnych wibracji samolotów
skrzydeł w locie, między innymi zła sterowność lotek.
Ale największym problemem był brak odpowiedniego silnika, ponieważ
najlepszym silnikiem był Mercedes D.IIIa, który opracował tylko 160
KM. Do tradycyjnej maszyny wystarczyło, ale w całości
nowa metalowa konstrukcja była znacznie cięższa. Niemniej jednak samolot był
dźwięk i nie jest przeznaczony do akrobacji, więc Junkers pozostał przy
nowa technologia.
Podczas Drugich Zawodów Myśliwskich w lipcu 1918 roku Junkers zgłosił się do walki
do konkurencji nie tylko J.7, ale także nowy J.9 (D I), z
wiele modyfikacji w całym projekcie: kształt kadłuba
zmieniono, zwiększono rozpiętość skrzydeł i lotki
miały zmienioną formę. Brali w nich udział najwięksi piloci
Konkursy i ich spostrzeżenia na temat metalowych maszyn zrobiły
wydają się wyrażać dezaprobatę – zalecają Bruno Loerzer i Hermann Goering
go ściśle jako „samolot do walki z balonami i
sterowce”. Ten dolnopłat o niezwykłej konstrukcji jak na
czasu, naturalnie miał ograniczony widok z kokpitu w dół, oraz
spowodowało to również dezaprobatę pilotów. Niemniej jednak
Idflieg zamówił serię 40 samolotów, ale do końca 2013 r
wojny firma Junkers zbudowała tylko 15 maszyn (12 do lutego
1919, kiedy na rozkaz aliantów wstrzymano całą produkcję wojskową).
Spółka stowarzyszona Junkers-Fokker skonstruowała 13 maszyn
typu D I. Pierwsze samoloty miały długie kadłuby (późniejsze
były do krótszej konstrukcji). Na początku października 1918 r. te
maszyny wysłano do sektora Flandrii, ale zbliżała się wojna
jego koniec, a Junkers D I nie miał czasu, aby wziąć w nim większy udział
walka. W warunkach jesiennego deszczu samolot Junkersa miał
zasadnicze zalety w stosunku do maszyn drewnianych i lnianych – metalowych
nie podlega kaprysom pogody, podczas gdy płótno i
Ilość ocen: 0
| Nazwa produktu | Niemiecki myśliwiec Junkers D.I (Roden 433) |
| Dostępność | Produkt pod zamówienie. Czas sprowadzenia to ok. 3dni. |
| Producent | Roden |
| Numer katalogowy | 433 |
| Epoka | I Wojna Światowa |
| Poziom trudności (1-5) | 3 - średni |
| Skala | 1:48 |
| Farby, pędzel i klej | nie dołączono |
| Nowość roku | 2024 |
| Kraj | Niemcy |
| Stan modelu | do sklejania i malowania |