- Modelmania /
- Modelarstwo kolejowe /
- Skala H0 (1:87) /
- Jednostki silnikowe /
- Szynobusy i wagony /
- Wagon spalinowy BR VT60.5 i wózek doczepny VS145
Wagon spalinowy BR VT60.5 i wózek doczepny VS145
2420,00zł
Brawa 44726
H0 (1:87)
W chwili obecnej, niestety, nie mamy informacji o dostępności tego produktu u producenta.
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model gotowy, nie wymaga sklejania ani malowania.
Numer: VT60 523 / VS145 233 Stuttgart
Szczegóły modelu:
Napęd na dwie osie Wolnostojące stopnie Prototypowa reprodukcja wózków Ostre ryciny Blok skrzyni biegów z cynkowego odlewu ciśnieniowego Wieloczęściowe wyposażenie wnętrza Prototypowe karbowane tarcze kół Oświetlenie na miarę epoki Oświetlenie przedziału pasażerskiego
Informacje o modelu:
Wracając do projektu rozwojowego firmy Westwaggon, która wspólnie z Waggon- und Maschinenfabrik A.G. oraz Düsseldorfer Waggonfabrik do produkcji nowej linii kolejowej wagonów VT 137 347 - 366 i 137 377 - 396, przemysł umieścił ostatnie duże serie typowych przedstawicieli lekkich wagonów na szynach w latach 1939-1940. Podstawą tego był program zaopatrzenia Deutsche Reichsbahn (DR) z 1936 r., który do tego czasu zapewniał stały dalszy rozwój wagonów. Charakterystyczny dla tamtych czasów charakterystyczny kształt łuku kosza z dużymi zderzakami charakteryzował przód pojazdu i pozwalał personelowi dostać się do sąsiedniego pojazdu podczas przejazdu przez odpowiednie przejście z przodu. Zgodnie z oznaczeniem typu BCPw4itrvT-36 posiadały przedział z 6 miejscami wyściełanymi 2 klasy (B) i przedział 3 klasy (C) z 43 miejscami. Zostały one wyposażone w drewniane siedzenia. Ponadto posiadały przedział bagażowy (Pw), który znajdował się za przednią kabiną kierowcy. Silnik Maybacha GO56 h, który z pewnością nie był tak dobrze izolowany jak dzisiaj pod względem zanieczyszczenia hałasem i wydzielania ciepła, również wystawał od dołu do kabiny kierowcy i był odpowiednio ubrany we wnętrzu. Moc 225-konnego silnika była przenoszona przez skrzynię biegów Voith na pierwszą oś przedniego wózka i pomagała VT osiągnąć maksymalną prędkość 80 km/h. Lakier w kolorze beżowym i winnoczerwonym, z czarnymi listwami maskującymi i jasnym dachem wyraźnie odpowiadał specyfikacji kolorystycznej dla ówczesnych lakierów samochodowych. Początek wojny w 1939 r. zniweczył pierwotne plany domu DR. Chociaż pierwsze wagony przyjechały do zajezdni w Fuldzie i Heidelbergu zgodnie z planem, kolejne dostawy zostały równo podzielone między dyrekcje Reichsbahn w Hanowerze, Kolonii i Saarbrücken. Oczywiste jest, że niewiele wagonów zostało wprowadzonych do regularnej eksploatacji, ale były one wykorzystywane przede wszystkim do celów wojskowych. Zmieniło się to jednak gwałtownie po zakończeniu wojny. Po przejęciu wagonów przez nowo utworzoną Deutsche Bundesbahn (DB), w latach pięćdziesiątych XX wieku dokonano kilku zmian konstrukcyjnych w celu unowocześnienia pojazdów, znanych obecnie jako VT60.5, na nadchodzący okres użytkowania. W Aw Friedrichshafen wymieniono silniki na te 330-konne silniki MAN, które były już używane w małych lokomotywach III grupy wydajności. Tapicerka zmodernizowanej klasy od 3 do 2 również zwiększała komfort pasażerów. W latach 60. wiele wagonów otrzymało również nowoczesne lampy DB, aby lepiej widzieć trasę i straciło rzucające się w oczy lampy wagonów z epoki Reichsbahn. Również pod względem kolorystycznym jednolity karmazyn dla pojazdów DB z silnikiem Diesla wkrótce zastąpił starą kolorystykę DR. W przeciwieństwie do pierwszego domu, DB rozprowadził swoje 31 VT60.5 do znacznie większej liczby lokalizacji operacyjnych i od tego czasu magazyny Rheine, Darmstadt, Stuttgart, Kassel, Frankfurt-Griesheim, Heilbronn, Norymberga i Friedrichshafen były jednymi z głównych lokalizacji. Sześć wagonów wydzierżawiono amerykańskim siłom okupacyjnym do 1960 roku. Wraz z wiekiem liczba VT60.5 zmniejszyła się do połowy lat 60., a zajezdnia Rheine stała się praktycznie rynkiem zbytu dla ostatnich starych wagonów DB. Na początku lat 70. liczba pojazdów była tu wciąż najwyższa i wynosiła sześć pojazdów. Cztery kolejne stacjonowały w Norymberdze i po jednym w Heilbronn i Kassel. Do 1972 roku tych 12 wagonów, obecnie określanych w celach informatycznych jako seria 660, nie było już w regularnej eksploatacji. Poprzednie modele 660 506 i 660 531, przerobione na radiowozy testowe, służyły do 1979 roku. Do dziś przetrwał tylko VT 60 531. Po wojnie w sowieckiej strefie okupacyjnej pozostały tylko trzy wagony: 137 348, 137 366 i 137 387. Operacje prowadzono tutaj z zajezdni Aschersleben. Jednak ze względu na słabą dostępność części zamiennych wszystkie wagony zostały wycofane z eksploatacji do 1969 roku. Równolegle z 40 wagonami plan zamówień przewidywał również odpowiednie wagony kontrolne VS145, zwłaszcza dla VT137 347 - 366 i 137 377 - 396. Wagony zamówione według szkicu CPost4ivS-36 miały 76 miejsc siedzących 3 klasy,
Model gotowy, nie wymaga sklejania ani malowania.
Numer: VT60 523 / VS145 233 Stuttgart
Szczegóły modelu:
Napęd na dwie osie Wolnostojące stopnie Prototypowa reprodukcja wózków Ostre ryciny Blok skrzyni biegów z cynkowego odlewu ciśnieniowego Wieloczęściowe wyposażenie wnętrza Prototypowe karbowane tarcze kół Oświetlenie na miarę epoki Oświetlenie przedziału pasażerskiego
Informacje o modelu:
Wracając do projektu rozwojowego firmy Westwaggon, która wspólnie z Waggon- und Maschinenfabrik A.G. oraz Düsseldorfer Waggonfabrik do produkcji nowej linii kolejowej wagonów VT 137 347 - 366 i 137 377 - 396, przemysł umieścił ostatnie duże serie typowych przedstawicieli lekkich wagonów na szynach w latach 1939-1940. Podstawą tego był program zaopatrzenia Deutsche Reichsbahn (DR) z 1936 r., który do tego czasu zapewniał stały dalszy rozwój wagonów. Charakterystyczny dla tamtych czasów charakterystyczny kształt łuku kosza z dużymi zderzakami charakteryzował przód pojazdu i pozwalał personelowi dostać się do sąsiedniego pojazdu podczas przejazdu przez odpowiednie przejście z przodu. Zgodnie z oznaczeniem typu BCPw4itrvT-36 posiadały przedział z 6 miejscami wyściełanymi 2 klasy (B) i przedział 3 klasy (C) z 43 miejscami. Zostały one wyposażone w drewniane siedzenia. Ponadto posiadały przedział bagażowy (Pw), który znajdował się za przednią kabiną kierowcy. Silnik Maybacha GO56 h, który z pewnością nie był tak dobrze izolowany jak dzisiaj pod względem zanieczyszczenia hałasem i wydzielania ciepła, również wystawał od dołu do kabiny kierowcy i był odpowiednio ubrany we wnętrzu. Moc 225-konnego silnika była przenoszona przez skrzynię biegów Voith na pierwszą oś przedniego wózka i pomagała VT osiągnąć maksymalną prędkość 80 km/h. Lakier w kolorze beżowym i winnoczerwonym, z czarnymi listwami maskującymi i jasnym dachem wyraźnie odpowiadał specyfikacji kolorystycznej dla ówczesnych lakierów samochodowych. Początek wojny w 1939 r. zniweczył pierwotne plany domu DR. Chociaż pierwsze wagony przyjechały do zajezdni w Fuldzie i Heidelbergu zgodnie z planem, kolejne dostawy zostały równo podzielone między dyrekcje Reichsbahn w Hanowerze, Kolonii i Saarbrücken. Oczywiste jest, że niewiele wagonów zostało wprowadzonych do regularnej eksploatacji, ale były one wykorzystywane przede wszystkim do celów wojskowych. Zmieniło się to jednak gwałtownie po zakończeniu wojny. Po przejęciu wagonów przez nowo utworzoną Deutsche Bundesbahn (DB), w latach pięćdziesiątych XX wieku dokonano kilku zmian konstrukcyjnych w celu unowocześnienia pojazdów, znanych obecnie jako VT60.5, na nadchodzący okres użytkowania. W Aw Friedrichshafen wymieniono silniki na te 330-konne silniki MAN, które były już używane w małych lokomotywach III grupy wydajności. Tapicerka zmodernizowanej klasy od 3 do 2 również zwiększała komfort pasażerów. W latach 60. wiele wagonów otrzymało również nowoczesne lampy DB, aby lepiej widzieć trasę i straciło rzucające się w oczy lampy wagonów z epoki Reichsbahn. Również pod względem kolorystycznym jednolity karmazyn dla pojazdów DB z silnikiem Diesla wkrótce zastąpił starą kolorystykę DR. W przeciwieństwie do pierwszego domu, DB rozprowadził swoje 31 VT60.5 do znacznie większej liczby lokalizacji operacyjnych i od tego czasu magazyny Rheine, Darmstadt, Stuttgart, Kassel, Frankfurt-Griesheim, Heilbronn, Norymberga i Friedrichshafen były jednymi z głównych lokalizacji. Sześć wagonów wydzierżawiono amerykańskim siłom okupacyjnym do 1960 roku. Wraz z wiekiem liczba VT60.5 zmniejszyła się do połowy lat 60., a zajezdnia Rheine stała się praktycznie rynkiem zbytu dla ostatnich starych wagonów DB. Na początku lat 70. liczba pojazdów była tu wciąż najwyższa i wynosiła sześć pojazdów. Cztery kolejne stacjonowały w Norymberdze i po jednym w Heilbronn i Kassel. Do 1972 roku tych 12 wagonów, obecnie określanych w celach informatycznych jako seria 660, nie było już w regularnej eksploatacji. Poprzednie modele 660 506 i 660 531, przerobione na radiowozy testowe, służyły do 1979 roku. Do dziś przetrwał tylko VT 60 531. Po wojnie w sowieckiej strefie okupacyjnej pozostały tylko trzy wagony: 137 348, 137 366 i 137 387. Operacje prowadzono tutaj z zajezdni Aschersleben. Jednak ze względu na słabą dostępność części zamiennych wszystkie wagony zostały wycofane z eksploatacji do 1969 roku. Równolegle z 40 wagonami plan zamówień przewidywał również odpowiednie wagony kontrolne VS145, zwłaszcza dla VT137 347 - 366 i 137 377 - 396. Wagony zamówione według szkicu CPost4ivS-36 miały 76 miejsc siedzących 3 klasy,
Ilość ocen: 0
| Nazwa produktu | Wagon spalinowy BR VT60.5 i wózek doczepny VS145 (Brawa 44726) |
| Dostępność | Brak informacji o dostępności. |
| Producent | Brawa |
| Numer katalogowy | 44726 |
| Epoka | III (od 1949 do 1970) |
| Skala | H0 (1:87) |
| Zarząd | Niemieckie Koleje Federalne (DB) |
| Zasilanie | prąd stały |
| Nowość roku | 2023 |
| Wbudowany układ dźwiękowy | tak |
| Stan modelu | model gotowy |
| Dekoder cyfrowy | w standardzie DCC |
| Kinematyka krótkiego sprzęgu | tak |
| Koło zamachowe w silniku | wyposażone |
| Ilość osi z gumkami | dwie |
| Długość | 506mm |