- Modelmania /
- Modele do montażu /
- Pojazdy wojskowe /
- Artyleria, działa /
- Niemiecka samobieżna wyrzutnia rakiet SdKfz 4/1 Panzerwerfer 42
Niemiecka samobieżna wyrzutnia rakiet SdKfz 4/1 Panzerwerfer 42
56,00zł
Roden 712
1:72
Das Produkt ist derzeit verfügbar, kann importiert werden. Wir benötigen ca.von der Auftragserteilung3 Werktage für die Lieferung und weitere 1-2 Tage für den Versand.
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
W nocy 14 lipca 1941 roku, niecały miesiąc po rozpoczęciu Kampanii Wschodniej, w pobliżu sowieckiego miasta Orsza, wojska niemieckie poczuły moc przerażającej nieznanej broni, która przypominała płonące tornado niszczące wszystko na swojej drodze. Było to pierwsze zastosowanie wielokrotnego ognia rakietowego z BM-13, lepiej znanego pod znaną nazwą „Katiusza”. To paradoks, ale przed wybuchem wojny armia niemiecka również dysponowała podobną bronią, zaprojektowaną przez inżyniera Rudolfa Nebla, który swoje pierwsze eksperymenty z bronią rakietową przeprowadził podczas I wojny światowej. Wyrzutnia rakiet 15cm Nb.W.41 była na wyposażeniu Wehrmachtu przez kilka lat. Był zamontowany na zwykłym podwoziu działa 37 mm PAK36 i był sześciolufową wyrzutnią kalibru 158,5 mm. Zdobyty BM-13 Armii Radzieckiej na podwoziu samochodu ZIS-6 skłonił niemieckie dowództwo do rozważenia produkcji podobnej broni. Jego główną zaletą byłaby mobilność i ochrona operacji strzeleckiej w warunkach pola walki, tj. mobilne podwozie powinno być opancerzone. Wybór wojska padł na słynny półgąsienicowy Opel Maultier, który już udowodnił swoją wielką skuteczność na wyboistych drogach frontu wschodniego.
Prototyp zbudowano na początku 1943 roku, projektowano jednocześnie jako pojazd wyposażony w dziesięciolufową wyrzutnię rakiet i transporter do niej amunicji (ponieważ pełny zestaw rakiet zajmował znaczną objętość, strzelający przeniósł tylko 10 dodatkowych nabojów pojazd). Transporter mógł pomieścić do trzydziestu nabojów do wyrzutni. Podwozie Opla Maultiera było zwieńczone ze wszystkich stron opancerzonym nadwoziem o różnej grubości, a z tyłu nadwozia zamontowano wyrzutnię, zdolną strzelać po poziomym łuku o kącie 270 stopni.
Jedyną różnicą w stosunku do radzieckiego BM-13 było to, że załoga nie musiała wycofywać się z pojazdu podczas wystrzeliwania rakiet – po prostu ukrywała się w korpusie. W razie potrzeby czteroosobowa załoga mogła szybko opuścić samochód tylnymi drzwiami, a gdy samochód był w ruchu, kierowca oglądał okolicę przez wąskie otwory w przedniej osłonie pancernej.
Strzelec, który siedział na ruchomym fotelu, prowadził ogień bezpośrednio pod wyrzutnią. Dowódca samochodu był jednocześnie radiooperatorem, a pojazdem kierowało dwóch innych mężczyzn i ładowało wyrzutnię. W walce samochód pancerny otrzymał oficjalną nazwę Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 mógłby zapewnić pewną obronę przed piechotą wroga za pomocą karabinu maszynowego MG-34 kalibru 7,92 mm.
Kolejną różnicą w stosunku do wcześniejszych sowieckich systemów strzelania salwą było to, że Niemcy mogli znacznie zwiększyć celność ognia z Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42, ponieważ dysze wylotowe rakiet były skierowane pod kątem do ich osi podłużnej. Podczas wystrzeliwania pocisk był obracany przez prochowe paliwo, co powodowało, że jego obrót wokół własnej osi był bardziej stabilny w locie.
Pierwsze użycie bojowe Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42 miało miejsce w kwietniu 1943 roku i było dla Armii Radzieckiej bardzo niemiłą niespodzianką. W porównaniu z BM-13 niemiecki system salwy strzelał w danym okresie mniej strzałów, ale jego skuteczność była znacznie wyższa. Zdobyty podczas bitwy pod Kurskiem, Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 został natychmiast przewieziony do Moskwy, aby czołowi inżynierowie radzieccy zbadali jego systemy rakietowe. Dane te okazały się przydatne przy opracowywaniu następcy BM-13, systemu wielkokalibrowego BM-24. Radzieccy żołnierze nadali temu nieco niezgrabnemu pojazdowi przydomek „Wanyusza” (przez analogię do BM-13 „Katyusza”).
Ogółem w latach 1943-1944 niemieckie fabryki wyprodukowały około 300 egzemplarzy Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 i ponad 250 transporterów amunicji Munitionskraftwagen dla Sd.Kfz.4/1. W porównaniu z kilkoma tysiącami radzieckich BM-13 i BM-24 „Organów Stalina” jest to raczej niewielka liczba, a oczywiście Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42 nie miał większego wpływu na przebieg wojny, ale wiele innowacji technicznych tego pojazdu pozwoliło mu zająć miejsce w historii broni rakietowej XX wieku.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
W nocy 14 lipca 1941 roku, niecały miesiąc po rozpoczęciu Kampanii Wschodniej, w pobliżu sowieckiego miasta Orsza, wojska niemieckie poczuły moc przerażającej nieznanej broni, która przypominała płonące tornado niszczące wszystko na swojej drodze. Było to pierwsze zastosowanie wielokrotnego ognia rakietowego z BM-13, lepiej znanego pod znaną nazwą „Katiusza”. To paradoks, ale przed wybuchem wojny armia niemiecka również dysponowała podobną bronią, zaprojektowaną przez inżyniera Rudolfa Nebla, który swoje pierwsze eksperymenty z bronią rakietową przeprowadził podczas I wojny światowej. Wyrzutnia rakiet 15cm Nb.W.41 była na wyposażeniu Wehrmachtu przez kilka lat. Był zamontowany na zwykłym podwoziu działa 37 mm PAK36 i był sześciolufową wyrzutnią kalibru 158,5 mm. Zdobyty BM-13 Armii Radzieckiej na podwoziu samochodu ZIS-6 skłonił niemieckie dowództwo do rozważenia produkcji podobnej broni. Jego główną zaletą byłaby mobilność i ochrona operacji strzeleckiej w warunkach pola walki, tj. mobilne podwozie powinno być opancerzone. Wybór wojska padł na słynny półgąsienicowy Opel Maultier, który już udowodnił swoją wielką skuteczność na wyboistych drogach frontu wschodniego.
Prototyp zbudowano na początku 1943 roku, projektowano jednocześnie jako pojazd wyposażony w dziesięciolufową wyrzutnię rakiet i transporter do niej amunicji (ponieważ pełny zestaw rakiet zajmował znaczną objętość, strzelający przeniósł tylko 10 dodatkowych nabojów pojazd). Transporter mógł pomieścić do trzydziestu nabojów do wyrzutni. Podwozie Opla Maultiera było zwieńczone ze wszystkich stron opancerzonym nadwoziem o różnej grubości, a z tyłu nadwozia zamontowano wyrzutnię, zdolną strzelać po poziomym łuku o kącie 270 stopni.
Jedyną różnicą w stosunku do radzieckiego BM-13 było to, że załoga nie musiała wycofywać się z pojazdu podczas wystrzeliwania rakiet – po prostu ukrywała się w korpusie. W razie potrzeby czteroosobowa załoga mogła szybko opuścić samochód tylnymi drzwiami, a gdy samochód był w ruchu, kierowca oglądał okolicę przez wąskie otwory w przedniej osłonie pancernej.
Strzelec, który siedział na ruchomym fotelu, prowadził ogień bezpośrednio pod wyrzutnią. Dowódca samochodu był jednocześnie radiooperatorem, a pojazdem kierowało dwóch innych mężczyzn i ładowało wyrzutnię. W walce samochód pancerny otrzymał oficjalną nazwę Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 mógłby zapewnić pewną obronę przed piechotą wroga za pomocą karabinu maszynowego MG-34 kalibru 7,92 mm.
Kolejną różnicą w stosunku do wcześniejszych sowieckich systemów strzelania salwą było to, że Niemcy mogli znacznie zwiększyć celność ognia z Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42, ponieważ dysze wylotowe rakiet były skierowane pod kątem do ich osi podłużnej. Podczas wystrzeliwania pocisk był obracany przez prochowe paliwo, co powodowało, że jego obrót wokół własnej osi był bardziej stabilny w locie.
Pierwsze użycie bojowe Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42 miało miejsce w kwietniu 1943 roku i było dla Armii Radzieckiej bardzo niemiłą niespodzianką. W porównaniu z BM-13 niemiecki system salwy strzelał w danym okresie mniej strzałów, ale jego skuteczność była znacznie wyższa. Zdobyty podczas bitwy pod Kurskiem, Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 został natychmiast przewieziony do Moskwy, aby czołowi inżynierowie radzieccy zbadali jego systemy rakietowe. Dane te okazały się przydatne przy opracowywaniu następcy BM-13, systemu wielkokalibrowego BM-24. Radzieccy żołnierze nadali temu nieco niezgrabnemu pojazdowi przydomek „Wanyusza” (przez analogię do BM-13 „Katyusza”).
Ogółem w latach 1943-1944 niemieckie fabryki wyprodukowały około 300 egzemplarzy Sd.Kfz. 4/1 Panzerwerfer 42 i ponad 250 transporterów amunicji Munitionskraftwagen dla Sd.Kfz.4/1. W porównaniu z kilkoma tysiącami radzieckich BM-13 i BM-24 „Organów Stalina” jest to raczej niewielka liczba, a oczywiście Sd.Kfz.4/1 Panzerwerfer 42 nie miał większego wpływu na przebieg wojny, ale wiele innowacji technicznych tego pojazdu pozwoliło mu zająć miejsce w historii broni rakietowej XX wieku.
Ilość ocen: 0
| Produktname | Niemiecka samobieżna wyrzutnia rakiet SdKfz 4/1 Panzerwerfer 42 (Roden 712) |
| Verfügbarkeit | Produkt auf Bestellung gefertigt. Die Lieferzeit beträgt ca. 3Tage. |
| Hersteller | Roden |
| Katalognummer | 712 |
| Epoka | II Wojna Światowa |
| Poziom trudności (1-5) | 2 - łatwy |
| Skala | 1:72 |
| Farby, pędzel i klej | nie dołączono |
| Nowość roku | 2024 |
| Kraj | Niemcy |
| Stan modelu | do sklejania i malowania |
| Rodzaj gąsienic | gumowe |