- Modelmania /
- Modele do montażu /
- Statki powietrzne /
- Wojskowe /
- 1914-1929 /
- Samolot bombowy D.H.4 (Dayton-Wright-built)
Samolot bombowy D.H.4 (Dayton-Wright-built)
111,00zł
Roden 414
4823017701120
1:48
Nous l'avons en stock 1 sztukę.
Temps d'attente supérieur à 1 sztukę c'est à peu près 3 jours (le produit est disponible, sur commande).
Artykuł modelarski przeznaczony dla osób powyżej 8 roku życia.
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
6 kwietnia 1917 roku Stany Zjednoczone Ameryki wypowiedziały wojnę Niemcom i wkrótce zorganizowano Amerykańskie Siły Ekspedycyjne do walki w Europie. Propaganda rządu USA nawoływała ludzi do wstąpienia do armii, a apel ten znalazł gotową odpowiedź w całym społeczeństwie amerykańskim. Ale tak naprawdę USA mogły wówczas wspierać armie Ententy jedynie formacjami piechoty lub kawalerii. Ta ogromna potęga produkcyjna o tak dużym potencjale przemysłowym wciąż nie posiadała ani własnych sił pancernych, ani regularnych jednostek powietrznych. Aby rozwiązać ten problem, natychmiast uruchomiono zakup pojazdów brytyjskich i francuskich, a władzom wojskowym polecono rozważyć zakup licencji na budowę różnego rodzaju uzbrojenia, w tym samolotów, w samych USA.
Dwumiejscowy samolot ogólnego przeznaczenia de Havilland DH.4, zaprojektowany przez Geoffreya de Havillanda w połowie 1916 roku, pod wieloma względami wyprzedzał swoje czasy i miał zaawansowaną konstrukcję z dużym potencjałem modernizacji w przyszłości. Jedną z głównych wad była instalacja silnika. Różne brytyjskie firmy instalowały w płatowcu różne silniki, co za każdym razem prowadziło do pojawienia się licznych modyfikacji; dodatkowo większość brytyjskich silników miała wady techniczne. Wraz z różnymi innymi brytyjskimi typami, de Havilland DH.4 został zakupiony przez specjalną komisję wojskową, która przybyła do Europy ze Stanów Zjednoczonych latem 1917 roku.
Po przybyciu do USA i przestudiowaniu ich dokumentacji technicznej, to właśnie de Havilland został wybrany jako optymalny do rozpoczęcia jego masowej produkcji w fabrykach w USA; ale Amerykanie od razu odrzucili silnik Rolls Royce Eagle, preferując własny silnik Liberty, podobny pod względem wielkości i osiągów, ale znacznie bardziej niezawodny w użyciu. Wizualnie samolot niewiele się zmienił, z wyjątkiem przeprojektowanej części przedniej wokół instalacji silnika. Nos miał typowy kształt chłodnicy, żaluzje zapewniające lepszą wentylację silnika i nowy górny panel kadłuba. W przeciwnym razie brytyjskie karabiny maszynowe Vickers zostały wymienione na amerykańskie Marliny. W produkcję DH-4 zaangażowane były fabryki Dayton-Wright, Standard Aircraft i Fisher Body. Tym trzem firmom udało się wyprodukować ponad pięć tysięcy Liberty DH-4 w krótkim czasie.
Podczas gdy Amerykanie produkowali masowo Liberty DH-4 i wysyłali go na wojnę w Europie, Brytyjczycy ulepszyli konstrukcję DH.4 i wkrótce dostarczyli na linię frontu jego następcę DH.9 wojskowy. Geoffrey de Havilland wyeliminował główne wady „Czwórki”. Zmniejszono odległość między załogą, przenosząc wrażliwy zbiornik paliwa, który znajdował się pomiędzy pilotem a strzelcem; ulepszył także system dostarczania paliwa do silnika. W tym czasie amerykańskie maszyny, które weszły już na wojnę i w przeciwieństwie do brytyjskiego DH.4 nie miały większych problemów z silnikiem, poniosły straszliwe straty w wyniku spalonych zbiorników paliwa, uszkodzeń podczas walk powietrznych, a także na skutek ciągłych problemów z silnikiem układ paliwowy silnika. Samolot szybko zyskał przydomek „Płonąca Trumna”, a piloci Liberty DH-4 bardzo zazdrościli swoim rodakom latającym na Breguet 14 czy Salmson 2A2. Duchy amerykańskich pilotów zostały zdemoralizowane; po prostu zaczęli bać się niebezpiecznego samolotu.
Po intensywnym użyciu Liberty DH-4 w głównych bitwach powietrznych drugiej połowy 1917 roku siły zbrojne USA rozpoczęły stopniową modernizację na korzyść francuskich dwumiejscowych samolotów. W połowie 1918 roku Liberty DH-4 był używany coraz rzadziej, a maszyny przekazano do jednostek rozpoznawczych i nowo tworzonych jednostek lotniczych Marynarki Wojennej USA. Podczas gdy wśród amerykańskich pilotów w Europie narastała niechęć do „Płonących Trumn”, projektanci w USA próbowali rozwiązać problemy z układem paliwowym. W rezultacie powstał DH-4B w tej wersji, ze zmienioną lokalizacją zbiornika paliwa i ulepszonym układem paliwowym silnika. Nie wysłano go jednak na wojnę w Europie. Wraz z zakończeniem I wojny światowej zarówno w Ameryce, jak i w Europie zaczął panować duch pacyfizmu, a Kongres nie przeznaczył żadnych środków na nowe rozwiązania. Duża liczba Liberty DH-4, które wróciły z Europy do USA, została przebudowana na DH-4B, a samoloty nadal były
Model do sklejania, wykonany z polistyrenu, opakowanie nie zawiera farb, kleju i pędzli.
Pudełko zawiera komplet ramek z częściami, obrazkową instrukcję montażu z kolorystyką malowania oraz kalkomanie i części do modelu.
6 kwietnia 1917 roku Stany Zjednoczone Ameryki wypowiedziały wojnę Niemcom i wkrótce zorganizowano Amerykańskie Siły Ekspedycyjne do walki w Europie. Propaganda rządu USA nawoływała ludzi do wstąpienia do armii, a apel ten znalazł gotową odpowiedź w całym społeczeństwie amerykańskim. Ale tak naprawdę USA mogły wówczas wspierać armie Ententy jedynie formacjami piechoty lub kawalerii. Ta ogromna potęga produkcyjna o tak dużym potencjale przemysłowym wciąż nie posiadała ani własnych sił pancernych, ani regularnych jednostek powietrznych. Aby rozwiązać ten problem, natychmiast uruchomiono zakup pojazdów brytyjskich i francuskich, a władzom wojskowym polecono rozważyć zakup licencji na budowę różnego rodzaju uzbrojenia, w tym samolotów, w samych USA.
Dwumiejscowy samolot ogólnego przeznaczenia de Havilland DH.4, zaprojektowany przez Geoffreya de Havillanda w połowie 1916 roku, pod wieloma względami wyprzedzał swoje czasy i miał zaawansowaną konstrukcję z dużym potencjałem modernizacji w przyszłości. Jedną z głównych wad była instalacja silnika. Różne brytyjskie firmy instalowały w płatowcu różne silniki, co za każdym razem prowadziło do pojawienia się licznych modyfikacji; dodatkowo większość brytyjskich silników miała wady techniczne. Wraz z różnymi innymi brytyjskimi typami, de Havilland DH.4 został zakupiony przez specjalną komisję wojskową, która przybyła do Europy ze Stanów Zjednoczonych latem 1917 roku.
Po przybyciu do USA i przestudiowaniu ich dokumentacji technicznej, to właśnie de Havilland został wybrany jako optymalny do rozpoczęcia jego masowej produkcji w fabrykach w USA; ale Amerykanie od razu odrzucili silnik Rolls Royce Eagle, preferując własny silnik Liberty, podobny pod względem wielkości i osiągów, ale znacznie bardziej niezawodny w użyciu. Wizualnie samolot niewiele się zmienił, z wyjątkiem przeprojektowanej części przedniej wokół instalacji silnika. Nos miał typowy kształt chłodnicy, żaluzje zapewniające lepszą wentylację silnika i nowy górny panel kadłuba. W przeciwnym razie brytyjskie karabiny maszynowe Vickers zostały wymienione na amerykańskie Marliny. W produkcję DH-4 zaangażowane były fabryki Dayton-Wright, Standard Aircraft i Fisher Body. Tym trzem firmom udało się wyprodukować ponad pięć tysięcy Liberty DH-4 w krótkim czasie.
Podczas gdy Amerykanie produkowali masowo Liberty DH-4 i wysyłali go na wojnę w Europie, Brytyjczycy ulepszyli konstrukcję DH.4 i wkrótce dostarczyli na linię frontu jego następcę DH.9 wojskowy. Geoffrey de Havilland wyeliminował główne wady „Czwórki”. Zmniejszono odległość między załogą, przenosząc wrażliwy zbiornik paliwa, który znajdował się pomiędzy pilotem a strzelcem; ulepszył także system dostarczania paliwa do silnika. W tym czasie amerykańskie maszyny, które weszły już na wojnę i w przeciwieństwie do brytyjskiego DH.4 nie miały większych problemów z silnikiem, poniosły straszliwe straty w wyniku spalonych zbiorników paliwa, uszkodzeń podczas walk powietrznych, a także na skutek ciągłych problemów z silnikiem układ paliwowy silnika. Samolot szybko zyskał przydomek „Płonąca Trumna”, a piloci Liberty DH-4 bardzo zazdrościli swoim rodakom latającym na Breguet 14 czy Salmson 2A2. Duchy amerykańskich pilotów zostały zdemoralizowane; po prostu zaczęli bać się niebezpiecznego samolotu.
Po intensywnym użyciu Liberty DH-4 w głównych bitwach powietrznych drugiej połowy 1917 roku siły zbrojne USA rozpoczęły stopniową modernizację na korzyść francuskich dwumiejscowych samolotów. W połowie 1918 roku Liberty DH-4 był używany coraz rzadziej, a maszyny przekazano do jednostek rozpoznawczych i nowo tworzonych jednostek lotniczych Marynarki Wojennej USA. Podczas gdy wśród amerykańskich pilotów w Europie narastała niechęć do „Płonących Trumn”, projektanci w USA próbowali rozwiązać problemy z układem paliwowym. W rezultacie powstał DH-4B w tej wersji, ze zmienioną lokalizacją zbiornika paliwa i ulepszonym układem paliwowym silnika. Nie wysłano go jednak na wojnę w Europie. Wraz z zakończeniem I wojny światowej zarówno w Ameryce, jak i w Europie zaczął panować duch pacyfizmu, a Kongres nie przeznaczył żadnych środków na nowe rozwiązania. Duża liczba Liberty DH-4, które wróciły z Europy do USA, została przebudowana na DH-4B, a samoloty nadal były
Ilość ocen: 0
| Nom du produit | Samolot bombowy D.H.4 (Dayton-Wright-built) (Roden 414) |
| Disponibilité | En stock, pièces: 1 |
| Producteur | Roden |
| Numéro de catalogue | 414 |
| Code EAN | 4823017701120 |
| Epoka | I Wojna Światowa |
| Skala | 1:48 |
| Farby, pędzel i klej | nie dołączono |
| Nowość roku | 2023 |
| Kraj | Wielka Brytania |
| Stan modelu | do sklejania i malowania |